Krae-krae kras daar vliegt ie met z’n zwarte jas!

De kraaien vinden het een fijne tijd nu de eikels en noten uit de bomen vallen. De harde wind lijkt ze niet te deren. Daar kunnen wij mensen nog wat van leren, wij zitten en klagen wat is het guur en zij vliegen met een bek vol naar het dak van de schuur. De een roept de ander waar die ook zit ze krijsen, vertellen hun streken aan wie er ook komt. Ze zijn groot en sterk dat zie je aan die grote grijze snavel. Als een speerpunt zo spits, groot en gevaarlijk, je zou er niet graag door gepikt willen worden.
Kraaien hebben ook neven en nichten. Soorten die er op lijken maar misschien niet eens echt familie zijn zoal roeken en kauwen, raven. Die zijn vaak ook helemaal zwart. Eksters zijn ook familie maar die hebben ook witte veren. Kauwen zie je zelfs hoog boven in de Alpen op soms wel 3000m, van roeken weet ik dat ze vaak levenslang een paar blijven die vele generaties kinderen opvoeden elk jaar wel twee of drie jongen. Maar bij vogels blijven daarvan na de winter nooit meer veel over.
Door dat deze vogels allemaal zwarte pakken dragen zijn mensen vaak bang voor ze, maar er zijn ook weer mensen die een kauw tam heb weten te maken, die zit dan gewoon bij hun in de tuin soms in een kooi of komt gewoon mee op tafel zitten. Sommige mensen hebben met heel veel geduld een kauw leren praten. Ze leren hem bepaalde klanken nadoen zodat het lijkt als of hij woordje zegt.
Jammer dat ze de zo lief lijkende kleine vogeltjes als vinken en meesjes bang maken.