Herfst.

Ze zijn prachtig die gordijnen van de tuin. Door de douw hangt het werk vol kleine glazen parelkralen. Soms zit een mooi gekleurde spin midden in zijn web te zonnen. Soms zit zij in een hoekje te wachten tot er een vlieg in zijn web blijft plakken. Dan rent zij op haar acht pootjes over het net, dat zij draadje voor draadje zelf heeft gemaakt. Eerst bindt zij de vlieg vast met een nieuwe draad, zodat zij de vlieg kan bewaren voor de winter als ze honger krijgt.
De draad komt achter uit haar buikje en ze trekt die er met haar pootjes uit, een draad zonder einde steeds meer, steeds nieuw. Als het web stuk is gaat ze het draadje voor draadje repareren. De gebroken draad eet ze op en een nieuwe draad komt er achter haar weer uit.
Als ze een nieuw web wilt maken Kruipt ze lange een tak omhoog een laat een lange draad door de wind ergens tegenaan vliegen die plakt dan ergens vast. Langs die nieuwe draad loopt ze naar de overkant en in een hoek maakt ze een tweede draad vast zodat er een driehoek ontstaat. En zo werkt ze verder.
Als de zon schijnt moet mama je maar een dikke jas aan doen en het stoeltje bij een spinnenweb zetten. Dan moet heel rustig blijven kijken want eerst is het spinnetje en beetje bang voor je. Maar als je lang blijft zitten laat ze je wel zien hoe ze dat doet.
Dus, nooit meer een spinnenweb stuk maken, want dat is heel zielig voor de spin. Ze moet er heel hard voor werken en veel gordijntjes in de tuin is heel goed en heel mooi. De spinnen vangen dan veel vliegjes. Als ze die op eten worden ze lekker dik en dan komen er weer vogels die de spinnetjes op eten. Zo zorgt de natuur er zelf voor dat er niet teveel vliegjes en spinnetjes komen.

DAG LEKKERE KWULLEN ALLEBEI, GROETJES VAN OPA.